พิมพ์ภาดา

ข้อมูลเบื้องต้น

#happy ending

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณเตือนว่านี่เป็นเวลา 6 โมงเช้า เสียงนกกาเหว่าดังก้องไปทั่วท้องฟ้า ฉันที่กำลังงัวเงียเอื้อมมือไปปิดเสียงนาฬิกาปลุกพร้อมกับนำผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง แม่ของฉันเคาะประตูเสียงดังปึ้งปั้งเพื่อปลุกฉันเหมือนทุกวัน มันเป็นเสียงที่ฉันควรจะชินแต่ไม่เลย ทุกวันนี้ฉันตื่นมาพร้อมความอาลัยตายอยาก ไม่มีจุดหมายในชีวิตเรียนไปวันวันให้มันผ่านพ้นไป อย่างไร้ประโยชน์

“พิมพ์นี่ก็จะจบม.6แล้วรู้หรือยังว่าจะไปต่อคณะอะไร”

นี่ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่แม่ฉันคอยถามอยู่ตลอด ฉันได้แต่ตักข้าวเข้าปากไม่ได้โต้ตอบแม่แต่อย่างใดเพราะไม่รู้ว่าตนนั้นอยากเรียนอะไร อยากเป็นอะไร แต่แล้ววันนึงฉันก็ต้องพบกับจุดเปลี่ยนของชีวิต

เที่ยงของวันหนึ่งฉันที่กำลังนั่งอ่านขายหัวเราะอย่างเพลิดเพลิน แต่ก็กลับรู้สึกได้ว่ามีใครคนนึงอยจ้องมองฉันอยู่ห่างๆ ฉันหันซ้ายหัวขวาก็ไม่เห็นมีใคร จนกระทั่งฉันเห็นเด็กหญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งอายุประมาณ7ขวบยืนอยู่ตรงหน้าของฉัน ตัวของเธอมอมแมมหน้าของเธอเปรอะเปื้อนเต็มไปด้วยดิน สายตาของเธอจ้องมองมาที่หนังสือที่ฉันกำลังอ่าน อืม..ยังไงดีนะ

“หนูอยากได้เหรอ?”

เด็กสาวยังคงเงียบไม่ปริปากพูด แต่แววตาของเธอมันบ่งบอกถึงความอ้อนวอนอย่างเห็นได้ชัด

“เอามั้ยพี่ให้”

ฉันยิ้มพร้อมกับยื่นหนังสือขายหัวเราะให้เธอ

“หนูอ่านไม่ออกหรอกค่ะ หนูเห็นตัวการ์ตูนมันน่ารักดี..”

ไม่ทันที่เด็กหญิงจะพูดจบก็มีเสียงตะโกนเรียกเธอมาแต่ไกลพร้อมเดินมากระชากแขนของเธออย่างแรงนั่นคงจะเป็นแม่ของเธอ แม่ของเธอนั้นทำงานอยู่ไซต์ก่อสร้างภายในโรงเรียนที่กำลังจะสร้างตึกใหม่ ทำไมฉันถึงรู้น่ะเหรอ ทุกครั้งที่ฉันเดินเข้าห้องน้ำหลังโรงเรียนก็จะเห็นแม่ของเธอแอบไปนั่งกินเหล้าอยู่บ่อยๆ

วันต่อมาเวลาเที่ยงตรงฉันก็ได้มาดักรอเด็กหญิงอยู่ที่เดิมเพราะหวังว่าเธอจะมาแอบดูเหมือนเมื่อวาน และในที่สุดเธอก็มา ฉัยยื่นหนังสือขายหัวเราะให้เธอพร้อมบอกกับเธอว่า

“วันนี้ 5 โมงมาเจอกันตรงนี้นะเดี่ยวพี่จะสอนเธออ่านหนังสือเอง รีบไปได้แล้วเดี๋ยวแม่มา”

ฉันยิ้มพร้อมโบกมือบ้ายบายเธอ

เธอยิ้มกลับด้วยสีหน้าที่มีความสุขแบบที่ไม่น่าจะเคยมีมาก่อน

“ก.ไก่ ข.ไข่.. ฮ.นกฮูก”

“เก่งมาก!”

ฉันปรบมือให้เธอด้วยความดีใจ พร้อมกับยีหัวเธอด้วยความเอ็นดู

2 วันแรกผ่านไป เธอเรียนรู้เร็วอย่างเห็นได้ชัด และใน5โมงเย็นของทุกวัน ฉันจะนั่งสอนหนังสือ “บัว” เด็กหญิงตัวเล็กๆคนนี้ เราทั้งคู่ต่างอยู่ด้วยกันเหมือนพี่น้อง ทุกครั้งที่บัวเก่งขึ้นฉันก็จะซื้อขนมไปฝากเธอ ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกผูกพันกับเด็กคนนี้แล้วสิ

แต่แล้ววันนึงก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น ฉันมานั่งรอบัวที่เดิมเหมือนทุกๆวัน แต่วันนี้เธอหายไป แต่ฉันก็ยังยืนยันที่จะรอ เผื่อว่าเธอจะวิ่งมาพร้อมรอยยิ้มเหมือนทุกครั้ง มันเป็นรอยยิ้มที่สัมผัสได้ถึงความจริงใจ ฉันเดินไปรอบๆ จนตาไปสะดุดกับกระดาษสีขาวๆที่เสียบอยู่กับต้นไม้ที่ฉันกับบัวชอบไปนั่งเล่นด้วยกัน แต่ไม่ทันที่ฉันจะได้เปิดกระดาษดู หน้าโรงเรียนกลับมีเสียงอะไรสักอ่ายงดังโคร่มราวกับว่ารถชนอะไรสักอย่างฉันจึงรีบวิ่งไปดู ผู้คนต่างมุงดูเหตุการณ์ฉันจึงพยายามแทรกตัวเข้าไปดู เลือดแดงก่ำไปทั่วถนน และสิ่งที่ฉันเห็นมันทำให้ใจของฉันสลายแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ฉันทรุดลงไปน้ำตาค่อยๆไหลออกมาเป็นสายน้ำ สิ่งที่เห็นตรงหน้านั้นไม่จริงใช่มั้ย

“บัว..”

ฉันคลี่กระดาษที่กำอยู่ในมือ

“ขอบคุณค่ะครู :)”

หลายปีผ่านไป

ฉันพอทำใจกับเหตุการณ์นั้นได้ ชีวิตคนเราก็ต้องดำเนินต่อไป

ฉันเดินไปที่เดิมที่เคยไปกับบัวภาพเหตุการณ์เก่าๆมันยังชัดเจน ขอบคุณนะบัวขอบคุณที่ทำให้ฉันรู้ว่าฉันควรมีชีวิตต่อไปเพื่ออะไร

“ครูพิมพ์คะ”

เสียงเด็กหญิงตัวเล็กๆคนนึงเรียกฉันด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม และฉันมั่นใจว่าฉันคุ้นเคยกับรอยยิ้มนั้นดี

-จบ-